استعفا

دیشب بود، توی رخت خواب زیر ماه کامل دراز کشیده بودیم. ماه این قدر پر نور و پنجره این قدر بزرگ بود که نمی تونستم بخوابم.جامون رو عوض کردیم که نور توی چشممون نخوره.توی فکر بودم. نمی دونم چی شد ولی یه لحظه یه حالی شدم. دهنم از تعجب باز شدو یه کشف جدید!((چهارشنبه دو هفته پیش تولد خدیجه بود. برای خرید شمع کلی فکر کردم: 26 خرداد 1400. متولد 1369 الان چند ساله می شه؟ خرداد 70 شده یک سالش. یعنی 70 - 69 = 1! پس باید سال 1400 رو منهای 1369 کنم.می شه 31! واقعا 31؟ 31 ساااال؟ کی شدیم 31 سال! پس من می شم 29 سال! میانگین سنی مون می شه 30 سال! همه اینا توی ذهنم می گذشت.به کیک فروشی گفتم شمع دو یک شمع شش بده. 26. توی همین فکرا بودم که از مغازه زدم بیرون و یه چند قدمی دور شدم.نگاه شمع ها کردم که به جعبه کیک چسبیده بودند. جالب چسبونده بود. تکون نمی خوردن.یهو دیدم که نوشته 26! مگه 31 نبود؟ بر گشتم و معذرت خواهی کردم و شمع ها رو عوض کردم.30 سال! 30 مگه یه آدم میان سال نیست؟ پس من چرا فقط 169 سانت قدمه! چرا همه می گن که خوب موندم و از این که یه دختر چهارساله دارم تعجب می کنند؟30 سال! شاید نصف عمرم و شاید هم بیشتر! ))کشفم بی ربط به این اتفاق ها نبود. من همیشه با خودم فکر می کنم که یه روزی موفق می شم. یه روزی به خواسته هام می رسم. اون روز کلی به خانواده و اطرافیانم کمک می کنم. برای مردم شهر و کشورم کارهای بزرگی می کنم.توی کسب و کارم موفق می شم و چند صد نفر رو استخدام می کنم.بعدش می رم شهرم و اونجا زندگی می کنم و ...همه افکار من در آینده دور سیر می کنند! هیچ وقت الان نیست. در الان که هستم نمی دونم باید چی کار کنم. با شبکه های اجتماعی و بازی وقتم رو تلف می کنم.حتی بلد نیستم د استعفا...

آفتاب کم کم غروب می کرد و پیرمرد یک دست بر عصا، دست دیگر بر روی دست، همان طور که حسرت سال های گذشته اش را می خورد، درخت تنومندش را وارسی می کرد. این درخت، تنها دست آورد این سال ها بود. هرچند درخت سال ها بود که ثمره ای نداشت، اما شنیدن نام پیرمرد همیشه آن درخت تنومند را به خاطر متبادر می کرد. ازین رو به طرز عجیبی با این درخت خودخواهانه برخورد می کرد، چون پدری شکست خورده که تمام آرزوهایش را در زندگی فرزندش جست و جو می کند. سرنوشت خود را به این درخت گره زده بود. سال ها جان کنده بود تا درخت محصولی دهد و محصولش را به فروش رساند، تا بالاخره یک بار هم که شده، مردم زیر چشمی او را ننگرند و با انگشت به هم دیگر نشانش ندهند. ببیند که رویایش بی پایه و اساس نبوده، تلاشش آب در هاون کوبیدن نبود. با این که دور تا دور درخت را سیم خاردار کشیده بود، اما ثمره ی اندک قابل قبول درخت غالبا شکار کلاغ ها می شد و ما بقی به صورت خشک و سوخته تا آخر پاییز بر درخت می ماند.پیرمرد اما همچنان خود را از تک و تا نینداخته بود، همیشه در مجالس، حرف که به او می رسید، باید تصوراتش از آن درخت رویایی را شرح می داد. خاطرات جوانیش را که همه ی خرج و مخارجش را از همین درخت در می آورد. تمهیدات پیچیده ای که امسال در نظر دارد که مثل سال گذشته محصولش کم رونق نباشد را با آب و تاب توضیح می داد و همه در سر خود به یک چیز می اندیشیدند: " چه به سر پیر مرد آمده است؟ نمی داند درخت بی محصول ریشه اش فاسد شده؟ نمی داند عمر این درخت سال هاست که به پایان آمده؟ این همه آب و تاب واقعی است یا تصنعی؟ "، اما کسی جرأت نداشت پیرمرد را از خواب مستیش بیدار کند.این اواخر اما، پیرمرد به صرافت افتاده بود. با خود می اندیشید از ثمره اش که بهره ای نبرده استعفا...

داشتم واسه نرگس قصه می گفتم که خوابش برد.

چه قدر احساس ناب و قشنگی بود. حس خوب پدری کردن 

دوست داشتم بغلش کنم و ببوسمش 

ولی ترسیدم بیدار شه 

خیلی حس عجیب

استعفا...

من از آخرای شهریور 90 اومدم تهران. از اون موقع من مدت خیلی کمی رو اهواز و پیش خونواده بودم. خصوصا از خرداد 94 که وارد کار شدم دیگه خیلی کمتر شد. از اون موقع به بعد هر 5، 6 ماه می رم اهواز و فقط دو هفته حداکثر می مونم.  من مدت مدیدیه که خونواده ام رو استعفا...

پوسیدیم از بس ننوشتیم. -- یه کتابخوان کیندل خریدم، چیز بدی نیست، هر چند برای فارسی خوندن یکم مشکل داره، که اونم تا چند ماه دیگه درست می شه.  با این که روزی 12 ساعت شرکت هستم، ولی می رسم که روزی نیم ساعت الی یه ساعت کتاب بخونم باش که خب خیلی حس خوبیه. استعفا...

اعتقاد دارم که مشکلات رو میشه با گفت و گو حل کرد. خصوصا وقتی که هنوز مسئله کوچیکه. سر چشمه شاید گرفتن به بیلچو پر شد نشاید گذشتن به پیل اما گفت و گو زمانی شکل می گیره که دو طرف قضیه خواهان حل مشکل و گفت و گو باشند. و البته در گفتار صادق باشیم، یعنی ح استعفا...

این پست رو به درخواست دوست و رفیقم علی اصغر می ذارم. ما ها که کم می نویسیم، باید خودمون رو ملزم کنیم به نوشتن، مثلا یه موضوع انتخاب کنیم و در موردش بنویسیم، مثل انشا نوشتن. چون موضوع قبلی مد نظرم نیست می خوام در مورد علی اصغر بنویسم. علی اصغر از نظر استعفا...

چند وقت پیش توییتی خوندم از المیرا شریفی که از تعبیر "یار هم فرکانس" استفاده کرده بود. برای من خیلی تعبیر دلنشینی بود و بعد از این که دلنشان شد دلتنگ شدم. با اولین دوست صمیمی ام که الان کیلومترها فاصله مکانی ما است و هزاران کیلومتر فاصله فکری مون، خی استعفا...

جدیدا یک اتفاق ناگواری پیش اومد. البته خیلی وقت بود که می نوازیدند، الان صداش در اومد فقط. فقط خیلی صدا کرد. ترکوند. ناراحتیم از اینه که تقریبا من این وسط هیچ کاره بودم. ولی عوارضش شامل حل من هم می شه. و ناراحتیم از اینه که تقریبا این اتفاق بی بازگشت استعفا...

سلام

معمولا وقتی بعد مدت طولانی می نویسم، اولش سلام می کنم.

ولی چی می شه که بعد از یه مدت طولانی می نویسم. دوباره نیاز به نوشتن می شه. نیاز به شنیده شدن. 

برای همین می گم سلام. 

زندگی سخت نیست. فقط مشکلش اینه که متوسطه. و متوسط کم است.

تنهام

استعفا...

یادمه قبلا نوشته بودم که چقدر از جمله «مهدی چقدر تغییر کردی» بدم می آد و الان بهتون می گم که چقدر ازش می ترسم. از پیش بینی هایی که می گفتن محیط روت تاثیر می ذاره و تغییر خواهی کرد یا قضاوت های زودهنگام در مورد این که تغییر کردی خنده ام می گرفت. اما ا استعفا...

صحبت های شب خواستگاری من:
من فلان بیماری رو دارم. 
دوست دارم مشکلات کوچیک رو کوچیک و مشکلات بزرگ رو بزرگ بدونیم.
در مورد هر مشکلی همون شب صحبت کنیم و حلش کنیم.
صادق باشیم با هم.

این ها شد سنگ بنای زندگی مشترک ما.

استعفا...

خستگی ها و اضطراب ها و استرس ها و ناراحتی ها و دلتنگی درون ما رسوب می کنند و چاره اش نوعی جراحی است از طریق نوشتن. برای همین می نویسم. روی این صفحه سفید بی سر و صدا خالی می کنم چرک ها و سم هایی که بی جهت به جانم افتاده اند. زندگی ما مثل همه آدم های د استعفا...